Noc świetna, cicha i sprawna klimatyzacja uratowała nam życie bo duchota okropna. Hotel ładnie położony i pokoje robiły dobre wrażenie, ale jak to już zauważyliśmy w podróżach, często się zdarza, że im wyższy standard hotelu tym słabsze jedzenie. Wczorajsza kolacja to zasygnalizowała a śniadanie potwierdziło. Maciek po raz pierwszy od początku podróży sięgnął po swoje bezglutenowe batony, ja zjadłam bagietki i owoce.
Ruszyliśmy do Hue po drodze zaliczając etap historyczny - zwiedzanie strefy zdemilitaryzowanej. Po DZM oprowadzała nas lokalna przewodnicza. Wietnamska Strefa Zdemilitaryzowana powstała w 1954 r. obejmując obszar biegnący wzdłuż 17-tego równoleżnika. Linią demarkacyjną w połowie była rzeka Ben
Hai. DZM dzieliła Wietnam na komunistyczną północ i
antykomunistyczne południe. Obszar biegnący wzdłuż 17-tego równoleżnika uznawany jest za najbardziej zbombardowany rejon na świecie.
Zwiedzanie zaczęliśmy nieco na północ od DZM od niewielkiej sali pamięci, potem eksplorowaliśmy system podziemnych tuneli Vinh Moc, gdzie ukrywali się mieszkańcy uciekając przed bombardowaniami. Zostały one zbudowane w latach 1965 - 1967. Całkowita długość korytarzy ma prawie 2000 metrów, ostatecznie zbudowano trzy poziomy tuneli od 10 do 30 metrów głębokości. Kompleks rozrastał się, wydrążono studnie, kuchnie, łazienki, pokoje dla każdej rodziny, szpital, magazyny jedzenia. W tunelach mieszkało około sześćdziesięciu rodzin i urodziło się 17 dzieci. W czasie zmasowanych bombardowań pozwalały przeżyć pod ziemią nawet do 10 dni. Wzięliśmy czołówki, bo przewodniczka zasygnalizowała, że oświetlenie tuneli może nie działać. Momentami się przydały, chociaż kluczowe miejsca były oświetlone. Bardzo pouczająca wędrówka, pozwalała spojrzeć na ten etap wojny z zupełnie nowej perspektywy (do tej pory poznawałam głównie punkt widzenia Amerykanów, nawet jeśli pełen samokrytyki to jednak nie to samo).
Po tunelach podjechaliśmy do niewielkiego Muzeum Siedemnastej Szerokości Geograficznej i Jedności Narodowej, gdzie można obejrzeć trochę broni i wyposażenia służącego obrońcom np. w szpitalach, na ścianach zdjęcia z okresu wojny i oczywiście pełno sierpów i młotów (jak dla mnie trochę za dużo). Przed budynkiem umieszczono głośniki, które zainstalowane na moście służyły do rozgłaszania propagandy nad rzeką Ben Hai. Obok muzeum znajduje się wejście na most Hien Luong, znany również jako Most Pokoju. Został zbudowany przez Francuzów w 1950 roku, dzielił kraj na część
południową i północną. Nadal most pomalowany jest w dwóch kolorach stykających się w połowie konstrukcji – żółtym i niebieskim. To
namacalna i oficjalna granica podziału Wietnamu na Północny i Południowy. Po drugiej stronie mostu widać fragment Parku Pamięci z pomnikiem Pragnienie Zjednoczenia Narodowego symbolizującym tęsknotę za zjednoczeniem Wietnamu.
Ostatnim punktem programu w obrębie DZM był lunch. Nasz lider szukał czegoś w internecie ale lokalna przewodniczka zakrzyczała go polecając sobie znaną knajpę. I tym razem wypadło słabo. Jadalnia jakaś taka brudna, przełknęliśmy pho-bo, bo nic innego nie nadawało się tam do jedzenia, inne dania zostały na talerzach, kawa po raz pierwszy w Wietnamie ohydna. W związku z tym przewodniczka dostała jedynie symboliczny napiwek a knajpa zasłużone słabe oceny.
Po lunchu ruszyliśmy do Hue. Już po zmroku dotarliśmy do Cherish Hue Hotel. Tym razem przy zakwaterowaniu nie było problemów, pokoje robiły dobre wrażenie. Na kolację wybraliśmy knajpkę polecaną przez Tripadvisor i dobrze ocenioną przez turystów. Lokal niewielki, z dala od głośnych ulic, jedzenie smaczne, jedyny zong to brak możliwości płacenia kartą. Po kolacji szukaliśmy punktów wymiany walut, ale bez powodzenia, więc trzeba było się zdać na słaby kurs w recepcji. Ocena hotelu nieco spadła po prysznicu (chłodna woda), ale cóż, nie można mieć wszystkiego!
